Vandaag was ik van plan om enthousiast te gaan bloggen over de fantastische dingen die ik gisteren op dsgnday hoorde. Maar ik voel mij verlamd om wat er in Parijs gebeurd is. Dan maar even niet.
In plaats daarvan heb ik vandaag geprobeerd mijn vak als cartoonist uit te voeren. Maar ik loop keihard tegen de beperkingen aan. Grappen kon ik niet bedenken en ik wilde zwart gaan. Dat werd al snel een middeleeuws tafereel, de dood die bommen zaait. Klassiek of niet erg origineel, het is maar hoe je het wil bekijken.
Vervolgens probeerde ik wat met The Eagles of Death Metal te doen. Ik heb met veel plezier vroeger naar die band geluisterd, dus ik hoopte dat ik hier een persoonlijker aanknopingspunt kon vinden.
Maar hier kwam ik niet verder dan de traan die ik ook ten tijde van de aanslag op Charlie Hebdo getekend heb, ik ging verder op een logo van Michael Haecker. Het was allemaal goed bedoeld, maar het werd niets.
Ik zag in dat dit te beperkt was, dat ik breder moest denken. Ik dacht aan de restaurants en het voetbalstadium en toen dacht ik dat ik iets te pakken had. Ik maakte een cartoon ’the vijanden van the Islamic State’ waarbij ik voor elke type plek waar een aanslag was gepleegd een symbool neerzette. Aanslagen op expressie, eten, spel, op iedereen die van het leven wil genieten. Hieronder zie je een schetsje.
Maar ja, toen ik naar deze voorwerpen keek, zag ik in dat ik nog steeds te beperkt dacht. Hier staan alleen westerse symbolen. Niet zo vreemd binnen deze context, maar het volstaat niet. Voor de IS is iederéén de vijand, alle moslims die zich niet naar hun regels willen plooien voorop. Deze organisatie is knettergek.
Ik heb echt verder gezocht, maar ik moet het maar toegeven: ik krijg het niet voor elkaar. Ik weet niet hoe ik de link moet leggen. Ik loop hier tegen mijn eigen culturele beperkingen op. Dus moet ik het maar toegeven: soms krijg je je walging, woede en verdriet over het onnoemelijk leed wat zoveel mensen wordt aangedaan niet op papier.
