Je kent het wel; je bent half in slaap en hebt een fantastisch idee. In mijn wereld kan dat een grap zijn. Of een stripscenario. Of de oplossing voor een ontwerpprobleem waar ik de dag ervoor mee bezig was.
Eenmaal wakker blijft er niets meer over, behalve het onderwerp zelf. Zo wist ik vanochtend alleen nog dat ik een paar prachtregels over de merel in de buurt was vergeten.
Je kunt dan nog twee dingen doen: loslaten of opnieuw beginnen om iets te maken. Vandaag koos ik voor de tweede optie:
De merel
De merel op de conifeer
fluit snoeihard, iedere ochtend weer
En ’s avonds, als ik arriveer
van werk, hoor ik hem nog een keer
Ik ben aan zijn gezang gehecht,
al weet ik niet wat hij daar zegt
Misschien schreeuwt hij de hele tijd
dat het hoog tijd is voor de strijd
Niet dat ik het ooit weten zal
Maar ik groet hem als trouw vazal
De merel op de conifeer,
gezeten als een machtig heer