Ik zit graag in deze zaak op een vrije dag om te tekenen. Dat kan ik thuis natuurlijk ook, maar het heeft iets om in een café te schetsen, met geroezemoes op de achtergrond en mensen die vriendelijk vragen of ik nog iets wil.
Alleen kwam er vandaag niemand. Ik zag ze wel in de verte, maar daar bleven ze ook. Pas toen zag ik op mijn tafeltje voor het eerst op een houten blokje de QR-code staan met de tekst ‘Hier bestellen’.
Dan maar digitaal dus. Ik scande de code en kon als eerste kiezen tussen ‘koffie’ en ‘koffie zwart’. Een poging om te kijken wat voor gebak er was, leverde eerst een allergenen lijst op. Maar een digitaal vaardig iemand als ik kan daar wel mee omgaan. Met verder zoeken kwam de cheesecake tevoorschijn, de bestelling kon worden verzonden.
Waarna ik meteen het verzoek kreeg om af te rekenen.
Nu ben ik niet te beroerd om voor mijn bestelling te betalen, maar het voelde koud en afstandelijk. De vraag om een fooi was ook niet echt op het goede moment; ik gun mensen graag iets, maar dan wil ik wel die mensen al eens gezien hebben.
Een paar minuten later zette iemand snel een koffie voor mijn neus. Geen contact. Even later kwam er iemand uit de keuken met een zoekende blik en een cheesecake mijn richting op. Ik zag mijn kans en wuifde. Contact! Ze zette de cheesecake op tafel.
Ik bedankte haar vriendelijk en zei dat ik dat digitaal bestellen maar niks vond.
“Er is ook eigenlijk niemand die dat gebruikt” zei ze, “Er komen mensen langs”.
En ze liep weer weg.
Dit was dan ook de laatste keer dat ik daar digitaal besteld heb.